Ρένος Χαραλαμπίδης στον ΕΤ: Η ιστορία του «νυχτερινού εκφωνητή»… – Ελεύθερος Τύπος

Ο γνωστός σκηνοθέτης και ηθοποιός υποδύεται στην ταινία έναν ραδιοφωνικό παραγωγό που στα 50^ά του γενέθλια αποφασίζει να παίξει ζωντανά στην εκπομπή του τα μηνύματα που άφηνε μια κοπέλα στον τηλεφωνητή του όταν ήταν εύζωνας, με σκοπό να την εντοπίσει.

Γιατί άργησε 14 χρόνια αυτή η ταινία;

«Η τελευταία μου ταινία προβλήθηκε στους κινηματογράφους το Μάρτιο του 2010. Πέρασαν πάρα πολλά χρόνια και στην πραγματικότητα δεν είχα κάτι να πω. Κάνω σινεμά μόνο όταν έχω να πω κάτι. Δεν είχα τι να πω. Ή τέλος πάντων αυτά που είχα να πω δεν πίστευα ότι αφορούσαν το κινηματογραφικό κοινό, αφορούσαν εμένα και την παρέα μου. Τώρα που βρήκα κάτι που πιστεύω ότι αφορά και άλλους πέρα από το στενό μου κύκλο, να ’μαι. Η ταινία είναι για καλοκαίρι.

Τι σημαίνει «χαραλαμπιδική» ταινία;

Εγω πια μετά από όλα αυτά εκλαμβάνω ως «χαραλαμπιδική» ταινία μια ταινία που έχει να κάνει με το ρομαντισμό. Με τον ελαφρύ, παραγωγικό, αισιόδοξο ρομαντισμό, ο οποίος έχει εκλείψει από το ελληνικό σινεμά που έχει βρεθεί σε δρόμους σκληρότητας, συγκρουσιακούς. Στην πρεμιέρα είπα ότι ο «Νυχτερινός εκφωνητής» είναι ένα οχυρό για να υπερασπισθούμε τον αθηναϊκό ρομαντισμό. Πιστεύω πολύ στην Αθήνα και πιστεύω πολύ και στην αρχαία Αθήνα. Η ταινία μου διαπραγματεύεται τα αρχαία μνημεία και δείχνει μια άλλη οπτική σε μια πόλη που είναι εδώ και δεν την βλέπουμε.

Γιατί δεν αναζήτησες το ρομαντισμό στα στενά της Αθήνας;

Το έχω κάνει αυτό στα «Φτηνά τσιγάρα». Σε αυτή την ταινία, μια ταινία βαθιάς νύχτας, ψάχνω τον ρομαντισμό σε μια νυχτερινή Αθήνα που δεν την παρατηρούμε. Κυρίως την Αθήνα των αρχαιολογικών χώρων, την Αθήνα των τηλεφωνικών θαλάμων των ’90s, των νυχτερινών μαραθωνίων. Ολα αυτά φτιάχνουν ένα χαρμάνι και μας δίνουν το «Νυχτερινό εκφωνητή».

Τι σε απωθεί πιο πολύ στην Αθήνα;

Τα στενά πεζοδρόμια με δυσκολεύουν πολύ ψυχικά αν και κάνω και μια άσκηση να δω το θετικό. Μας φέρνουν πιο κοντά; Μάλλον όχι. Με εκνευρίζουν τα στενά πεζοδρόμια εκτός από εκείνα που είναι πάρα πολύ στενά. Η Θεμιστοκλέους, για παράδειγμα, που είναι 40 εκατοστά. Αυτά μου φαίνονται χαριτωμένα αλλά τα άλλα είναι πολύ δυσάρεστα. Δήμαρχοι των Αθηνών κάντε κάτι με τα πεζοδρόμιά μας.

Για ποια ταινία σου, σου μιλάει ο κόσμος στο δρόμο;

Ο κόσμος με σταματάει και μου μιλάει για τα «Φτηνά τσιγάρα» ασφαλώς. Είναι αίνιγμα γιατί έχει μείνει αυτή η ταινία στη συνείδηση του κόσμου. Και τώρα τελευταία μου μιλάνε για τα «Τέσσερα μαύρα κοστούμια» γιατί τους κάνει εντύπωση η ιστορία που είναι ένας νεκρός που θέλει να πάει να βρει την αγάπη του, έστω και νεκρός, για να πραγματοποιήσει μια υπόσχεση. Ελπίζω και ο «Νυχτερινός εκφωνητής» να μη χρειαστεί μια δεκαετία για να αναγνωρισθεί.

Ποια είναι η δική σου αγαπημένη;

Η δικιά μου αγαπημένη είναι η πρώτη μου, το «No budget story», η οποία ξεχάστηκε γιατί η θέση της είναι στο περιθώριο κι εκεί έμεινε. Επαιζαν οι γονείς μου, ήμουν πολύ νέος εγώ, έχει τεχνικά λάθη που την κάνουν τώρα πολύ γοητευτική και είχα το θράσος του νεανία το οποίο έχασα αποκτώντας γνώσεις. Η γνώση με γέμισε φόβο, με έκανε να θέλω να είμαι δεξιοτέχνης, ενώ στην πραγματικότητα το κοινό ζητάει την αλήθεια. Σκληρό αλλά αληθινό.

Τι σημαίνει για έναν άνθρωπο να κλείνει τα 50 του χρόνια;

Για τον άνδρα είναι ορόσημο. Για τη γυναίκα όχι τόσο καθώς κάνει πιο νωρίς τις διαπραγματεύσεις της. Είναι η ηλικία που επίσημα και οριστικά δεν συγκαταλέγεσαι πια στους νέους. Τα 40 έχουν έναν απόηχο νεότητας. Μόλις μπεις στα 50 σκέφτεσαι ότι από τώρα και στο εξής δεν ανήκω, τουλάχιστον γραφειοκρατικά, στους νέους. Αυτό, για ανθρώπους της δικιάς μου γενιάς που ζήσαμε ως νέοι πάρα πολύ, μας μπερδεύει μέσα μας. Η ταινία έχει μια ατάκα που εμένα μου αρέσει πάρα πολύ, που λέει «δεν πέρασε ο καιρός, ήρθε ο καιρός». Τη νεότητα κάποια στιγμή τη βαριέσαι, ας πάει στο καλό, θα ζήσω μια νέα εμπειρία. Αυτό με βασανίζει σε αυτή την ταινία, είναι το πέρασμα στην ωριμότητα, αν και μπορείς να είσαι ώριμος στα 25 σου χρόνια. Μάλλον το πέρασμα στην αποδοχή της απώλειας του χρόνου.

Τι σημαίνει κάνω κινηματογράφο στην Ελλάδα του 2024;

Είμαι πολύ αισιόδοξος για τον κινηματογράφο στην Ελλάδα και βλέπω και πολύ ωραίες ελληνικές ταινίες. Το σινεμά είναι για τα σκληρά καρύδια. Καταρχήν, δεν είναι υποχρεωτικό να κάνεις ταινίες. Εμείς που πάμε και το κάνουμε και περνάμε όσα περνάμε, είναι γιατί θέλουμε να είμαστε εκεί. Είναι ένα κάλεσμα της μοίρας, ένα κάλεσμα της ύπαρξής μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι πάντα κάνουμε καλές ταινίες ή ότι οι ταινίες μας αξίζουν πάντα για να βγουν σε διανομή αλλά παρόλα αυτά έρχονται ταινίες που πιάνουν μια ολόκληρη εποχή και κάνουν εκπλήξεις.

Ειδήσεις σήμερα

SOS Κικίλια: Η μισή Ελλάδα στο πορτοκαλί για πυρκαγιές το Σαββατοκύριακο

Ακτοπλοϊκά εισιτήρια: Πόσο ανέβηκαν οι τιμές την τελευταία πενταετία

Ακαθάριστα οικόπεδα: Τελειώνει η προθεσμία – Περισσότερες από 320.000 δηλώσεις

Ο Γιώργος Μαζωνάκης «σπάει» τη σιωπή του: Μεταβίβασαν μετοχές της εταιρείας μου στο όνομά τους εν αγνοία μου

Τέμπη: Εντοπίστηκε το κοντέινερ της εμπορικής αμαξοστοιχίας που αναζητούσαν οι αρχές

Πολυζωγοπούλου: Ζητά άρση επικοινωνιών του Λύτρα – «Έγινε μ…ία, έχω χτυπήσει άσχημα τη Σοφία»

Πανελλήνιες 2024: Αγωνία τέλος – Ανακοινώθηκαν οι βαθμολογίες – Δείτε τις εδώ

Aυτές είναι οι 238 απάτητες παραλίες της Ελλάδας – Απαγορεύονται ομπρέλες και ξαπλώστρες

Μαρία Σολωμού: Η ηλικία, η καταγωγή και οι διάσημοι άντρες που πέρασαν από την ζωή της

Κλέλια Ανδριολάτου: «Δεν ήθελα ποτέ να γίνω ηθοποιός»