Βασίλης Κοντόπουλος στον ΕΤ: Υλικό για ταινία θρίλερ η ζωή του Αλέν Ντελόν – Ελεύθερος Τύπος

Πώς ξεκίνησε η ιδέα της συγγραφής του βιβλίου σας για τον Αλέν Ντελόν;

Ηταν μια πρόταση του κ. Χρονά, στου οποίου το περιοδικό «ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ» είμαι συνεργάτης σχεδόν 30 χρόνια και από του οποίου τις εκδόσεις κυκλοφορούν κι άλλα βιβλία μου, κυρίως βιογραφίες μουσικών και ηθοποιών. Ο Αλέν Ντελόν είναι ένα δημόσιο πρόσωπο, που δεν έχει δώσει ποτέ τη συγκατάθεσή του για μια βιογραφία του, γεγονός που από μόνο του αρκεί για να πυροδοτήσει τη φαντασία ορισμένων. Οσο ερευνούσα τη ζωή του από διάφορες πηγές τόσο πιο ενδιαφέρουσα μου φαινόταν. Πιστεύω ότι μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει υλικό σεναρίου για μια ιδιαίτερα συναρπαστική κινηματογραφική ταινία.

Ηταν σημαντικός ηθοποιός ο Αλέν Ντελόν;

Ο Αλέν Ντελόν, πέρα από ηθοποιός, ήταν ένας μύθος, ένα σύμβολο, ένα όνομα γνωστό σε κάθε σπίτι. Ενας διεθνής σταρ, που ωστόσο έχει δείξει την πλούσια υποκριτική γκάμα του σε διαφορετικούς ρόλους.

Για μια τριακονταετία κυριάρχησε στον γαλλικό κινηματογράφο. Ποιες ήταν οι σπουδαιότερες ταινίες του;

Το «Plein Soleil» («Γυμνοί στον ήλιο») ήταν αυτή που τον κατέστησε γνωστό στο ευρύ κοινό. Αμέσως μετά ήρθε η συνεργασία του με τον Λουκίνο Βισκόντι στο «Ο Ρόκο και τ’ αδέλφια του», που συνεχίστηκε στο θέατρο με το «Κρίμα που είναι πόρνη», το έργο του Τζον Φορντ από τον 17ο αιώνα, με συμπρωταγωνίστριά του την τότε μνηστή του, Ρόμι Σνάιντερ, αλλά και στον κινηματογράφο με τον «Γατόπαρδο». Μία από τις πιο χαρακτηριστικές ταινίες του είναι και η γνωστή στην Ελλάδα με τίτλο «Ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο» («Le Samourai»), του Ζαν-Πιερ Μελβίλ, που επηρέασε πολλούς σκηνοθέτες, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται ονόματα όπως ο Μάρτιν Σκορσέζε και ο Κουέντιν Ταραντίνο. Αλλά και το «Μπορσαλίνο», «Η πισίνα», «Ο κύριος Κλάιν»… δύσκολο να ξεχωρίσεις μόνο λίγες από τόσο χρόνια καριέρας.

Ποια ήταν τα στοιχεία που τον έκαναν διάσημο;

Η απαράμιλλη εμφάνισή του και η προσωπική ζωή του, που έθρεψε πολλές σελίδες των περιοδικών και των εφημερίδων της εποχής. Η θυελλώδης σχέση του με τη Ρόμι Σνάιντερ, οι κατηγορίες για την ανεξιχνίαστη δολοφονία του σωματοφύλακά του…

Πέρα από τον κινηματογράφο, ο Αλέν Ντελόν είχε και μια έντονη ζωή. Πού οφείλεται αυτό το παράδοξο;

Γιατί παράδοξο; Ανθρωποι είναι και οι ηθοποιοί, με τα πάθη, τις αρετές και τις αδυναμίες τους. Οπως προανέφερα, η ζωή του θα μπορούσε να αποτελέσει υλικό για ένα σενάριο, που στα χέρια του κατάλληλου σκηνοθέτη θα γινόταν ένα πρώτης τάξεως θρίλερ!

Λίγοι γνωρίζουν ότι ο Αλέν Ντελόν τραγούδησε -με επιτυχία μάλιστα- με σπουδαίους τραγουδιστές, αλλά και μόνος του. Μπορείτε να μας πείτε μερικά πράγματα για αυτό;

Πράγματι, αρκετοί είχαν ξαφνιαστεί όταν το 1973 εμφανίστηκε στη δισκογραφία κάνοντας ντουέτο με την Dalida στο τραγούδι «Paroles Paroles», αν και οι φανατικοί θαυμαστές του τον είχαν ακούσει να τραγουδάει για τη «Laetitia» στο φιλμ «Ασύλληπτοι τυχοδιώκτες» του 1966. Το ντουέτο με την Dalida, η γαλλική βερσιόν του τραγουδιού που έναν χρόνο νωρίτερα είχε γίνει επιτυχία στα ιταλικά με τη Mina και τον Alberto Lupo, ακολούθησαν άλλα δύο, ένα με τη Shirley Bassey («Thought I’d Ring You») το 1983 και ένα με τη Phyllis Nelson («I Don’t Know») το 1985, πριν κυκλοφορήσει το σόλο single του «Comme au cinema» το 1987. Το φλερτ με το τραγούδι συνεχίστηκε και στη συνεργασία του με τη Françoise Hardy στο «Modern Style» από το άλμπουμ της «Parenthèses…» του 2006, ενώ το 2011, μαζί με τη Νάνα Μούσχουρη, αναβίωσε τη σύνθεση «Pauvre Rutebeuf», του Léo Ferré, από το 1956. Στο βιβλίο αναφέρονται λεπτομερώς όλες οι εμφανίσεις του στον χώρο της μουσικής.

Οι δεκαετίες του ’60, ’70 και ’80, όπου έδρασε ο Ντελόν, ήταν δημιουργικές για τη γαλλική τέχνη. Ποιες ήταν οι κινητήριες δυνάμεις αυτής της ώθησης και προσφοράς στην τέχνη;

Οχι μόνο για τη γαλλική τέχνη. Δυστυχώς, όταν μιλάμε για τέχνη, οι δεκαετίες που αναφέρατε, άλλη λιγότερο κι άλλη περισσότερο, αποτελούν σημεία αναφοράς. Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε αναμασήματα στους περισσότερους τομείς. Η προσφορά δεν νομίζω ότι είχε να κάνει τόσο με κάποιες ιδιαίτερες πολιτικοκοινωνικές συνθήκες, αφού αυτές δεν έπαψαν να υπάρχουν ποτέ, όσο με το ότι τότε υπήρχαν ακόμη, απ’ ό,τι έδειξε η Ιστορία, ανεξερεύνητα πεδία, που στο μεταξύ φαίνεται πως έχουν χαρτογραφηθεί με κάθε λεπτομέρεια.

Σήμερα ποια είναι η καλλιτεχνική κατάσταση στη Γαλλία;

Λίγα είναι τα πράγματα που περνούν τα σύνορά της, όπως δυστυχώς συμβαίνει και με πολλές χώρες, στις οποίες, βέβαια, εννοείται, δεν έχει σταματήσει η καλλιτεχνική προσφορά. Κάθε χρόνο, στην Μπερλινάλε, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, μου δίνεται η δυνατότητα να δω πολλές ταινίες από διαφορετικές χώρες, πάντα η Γαλλία είναι μία από αυτές και φέτος μάλιστα είχε και τη μερίδα του λέοντος σε συμμετοχές. Σπάνια, όμως, υπάρχει κάτι που θα σε κάνει να ενθουσιαστείς ή έστω να νιώσεις άβολα. Αυτό, όμως, δεν αφορά μόνο τη Γαλλία, είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει γνωστά κάποια ονόματα που, όπως είχε γίνει παλαιότερα με τον Christophe, τον Cerrone και τον Jean-Michel Jarre, προέρχονται από το είδος της ηλεκτρονικής μουσικής. Πρόκειται για τους Air και Daft Punk.

Στις προηγούμενες γενιές ο Αλέν Ντελόν είχε συνδεθεί με το πρότυπο ομορφιάς. Γιατί οι ηθοποιοί παράγουν τέτοια πρότυπα;

Οι ηθοποιοί είναι οι μαζικοί καλλιτέχνες, εκείνοι των οποίων το έργο είναι αναπόσπαστο από την εικόνα τους. Οποιον ρόλο και αν υποδύονται, ο θεατής έχει πάντα μπροστά του ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, ένα σώμα (εξαιρώ, βέβαια, τις περιπτώσεις ακραίου, ενίοτε παραμορφωτικού μακιγιάζ ή προσθετικών στοιχείων για ειδικούς ρόλους)… Ενας τραγουδιστής μπορεί να κάνει γνωστό το έργο του και αυτό να μας αγγίζει δίχως να γνωρίζουμε απαραίτητα την εικόνα του.

Ποια είναι τα πρότυπα που προωθεί η τέχνη σήμερα;

Δεν νομίζω ότι η τέχνη προωθεί κάποια πρότυπα. Οι καλλιτέχνες δημιουργούν εκφράζοντας αυτά που έχουν στο κεφάλι τους, στον ψυχικό τους κόσμο. Από εκεί και πέρα αναλαμβάνει το μάρκετινγκ, που ακολουθεί δικούς του κανόνες, άσχετους με την τέχνη.