Κυβερνητικός σχεδιασμός: Η καθημερινότητα, η ΔΕΘ και το νέο «εθνικό στοίχημα»

Σύμφωνα με πληροφορίες, στις αρχές Σεπτεμβρίου, ο πρωθυπουργός, έχοντας προχωρήσει σε βελτιώσεις στην καθημερινότητα, θα δώσει το στίγμα των προθέσεών του για το νέο όραμα για τη χώρα.

Η καρατόμηση Αυγενάκη, οι 10.000 προσλήψεις εκπαιδευτικών, τα νέα, ισχυρά κίνητρα στους γιατρούς ώστε να πλαισιώσουν το ΕΣΥ, η βελτίωση των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς προχωρούν, όπως και η αναδιάρθρωση της Δικαιοσύνης, και κυρίως αρχίζει να επουλώνεται η πληγή της ακρίβειας, ενώ μαζί με τη θετική απάντηση της Ούρσουλα φον ντερ Λάινεν στην επιστολή του Ελληνα πρωθυπουργού για τη διαμόρφωση ενός ευρωπαϊκού πλαισίου αντιμετώπισης της απληστίας των πολυεθνικών, αποτελούν έναν πρώτο θετικό απολογισμό, μόλις έναν μήνα μετά το ηχηρό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών.

Το καλοκαίρι, όπως προβλέπει ο κυβερνητικός σχεδιασμός, αναμένεται να προχωρήσει με τους ίδιους ρυθμούς, ενώ μέχρι να κλείσει η Βουλή, τον Αύγουστο, θα έχουν ψηφιστεί ακόμα τρία μεταρρυθμιστικά νομοσχέδια.

Μήνυμα ελήφθη

Η επιτάχυνση και η μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα της κυβέρνησης αποτελούν, σύμφωνα με συνεργάτες του πρωθυπουργού, μια πρώτη σοβαρή απόδειξη ότι ελήφθη το μήνυμα. Η καρατόμηση του Λ. Αυγενάκη, για την απαράδεκτη συμπεριφορά του, σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, αποτελεί μια έμπρακτη απόδειξη πως ο Κ. Μητσοτάκης έλαβε και το μήνυμα για την αλαζονεία. Και όπως διαβεβαιώνεται, θα τηρήσει την ίδια στάση σε κάθε αντίστοιχη συμπεριφορά κυβερνητικού ή κομματικού στελέχους και βουλευτή.

Οι όποιοι κραδασμοί προκλήθηκαν από την κοινή εμφάνιση των Α. Σαμαρά και Κ. Καραμανλή αποδείχθηκαν ασθενείς και απορροφήθηκαν γρήγορα. Αφενός, γιατί κατέστη απολύτως σαφές ότι η κοινή εμφάνιση των δύο πρώην πρωθυπουργών δεν ήταν ένα βήμα ενταγμένο σε έναν ευρύτερο σχεδιασμό για την πρόκληση εξελίξεων στη Ν.Δ. Και αφετέρου, γιατί εξ αντικειμένου επισκιάστηκε από τη διαγραφή Αυγενάκη. Ο πρωθυπουργός αναμένεται να επιδιώξει την περαιτέρω σύσφιγξη των σχέσεών του με την Κ.Ο. Σε πρώτη φάση με τις συναντήσεις που θα έχει με τους βουλευτές ανά 20άδες.

Ο Κ. Μητσοτάκης, σύμφωνα με πληροφορίες, χωρίς να υποτιμάει τις εξελίξεις στην αντιπολίτευση, φέρεται να προκαλεί, ύστερα από αρκετό καιρό, μια βαθιά συζήτηση για τη στρατηγική του κόμματος, αλλά και του ίδιου. Η συζήτηση αυτή, προς το παρόν, μένει σε έναν στενό κύκλο συνεργατών του και το καταστάλαγμά της αναμένεται να αποτυπωθεί και στην παρουσία του στη ΔΕΘ, όπου, εκτός από τα οικονομικά μέτρα που θα εξαγγείλει, θα δώσει και στοιχεία του νέου «εθνικού στοιχήματος», το οποίο θα είναι και το προσωπικό του στοίχημα.

Αναδρομή

Κάνοντας εκλογές το 2027, ο Κ. Μητσοτάκης θα είναι ο εν δυνάμει μακροβιότερος πρωθυπουργός της χώρας, με ήδη 8 γεμάτα χρόνια πρωθυπουργίας κι άλλα 4 εν δυνάμει.

Ο Κων/νος Καραμανλής κυβέρνησε 7 χρόνια και άφησε πίσω του την εμπέδωση της Δημοκρατίας μετά τη χούντα και την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ. Ο Α. Παπανδρέου κυβέρνησε σχεδόν 10 χρόνια και -παρά την έντονη κριτική που έχει δεχθεί- άφησε πίσω του «την άλλη μισή Ελλάδα», που ήρθε στο προσκήνιο, και τα ΜΟΠ. Ο Κ. Σημίτης κυβέρνησε 7 χρόνια κι άφησε πίσω του την ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ και της Κύπρου στην Ε.Ε.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεν ολοκλήρωσε 4ετία, αφήνοντας ημιτελή τη μεταρρύθμιση που ξεκίνησε, αλλά μπόλιασε την κοινωνία με την αναγκαιότητά της. Ο Κ. Καραμανλής κυβέρνησε 5 χρόνια και δεν ξεκίνησε καν την επανίδρυση του κράτους, εμπλέκοντας το όνομά του με τη χρεοκοπία της χώρας. Ο Γ. Παπανδρέου κυβέρνησε για δύο χρόνια, έβαλε τα θεμέλια του open.gov, αλλά έπεσε άδοξα με φόντο το Καστελλόριζο. Ο Α. Σαμαράς κυβέρνησε τρία μνημονιακά χρόνια και κατάφερε να κρατήσει τη χώρα μέσα στην Ε.Ε. Ο Α. Τσίπρας κυβέρνησε 4,5 μνημονιακά χρόνια κι άφησε πίσω του το τρίτο και αχρείαστο Μνημόνιο, το ιστορικό «δημοψήφισμα-μαϊμού», το διχασμό και τη Συμφωνία των Πρεσπών, η οποία ουδέποτε εγκρίθηκε από τον ελληνικό λαό.

Κληρονομιά

Προφανώς, έχει φτάσει η ώρα να αποφασίσει και ο Κ. Μητσοτάκης με τι θέλει να συνδέσει το όνομά του με την Ιστορία. Ιδιαίτερα μάλιστα, όταν, τον περσινό Αύγουστο, τελείωσαν οριστικά οι μνημονιακές υποχρεώσεις της χώρας, με τη λήξη της ενισχυμένης εποπτείας.

Η επαναφορά της χώρας στην κανονικότητα σε μεγάλο βαθμό και η επιτυχής αντιμετώπιση αλλεπάλληλων και διαφορετικών κρίσεων (Εβρος, πανδημία, πόλεμος στην Ουκρανία, ενεργειακή κρίση) ασφαλώς του πιστώνονται -γι’ αυτό, άλλωστε, έφτασε στο 41%-, αλλά δεν συνομιλούν απευθείας με την Ιστορία.

Εν όψει μιας νέας 4ετίας, είτε με αυτοδυναμία είτε με κυβέρνηση συνεργασίας, ο Κ. Μητσοτάκης αποφασίζει με τι «μεγάλο», με το οποίο θα ταυτιστεί και ο ελληνικός λαός, θέλει να συνδέσει το όνομά του. Οι σκέψεις και οι ιδέες, όπως φαίνεται, είναι πολλές. Και ζυμώνονται. Ωστόσο, την τελική απόφαση θα την πάρει ο ίδιος, καθώς, εκτός από τη χώρα, αφορά πρωτίστως και τον ίδιο.

ΤΙ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Η μάχη κατά της ακρίβειας

Το νέο πλαίσιο συνεργασίας όλων των φορέων (καταναλωτών, σούπερ μάρκετ, επιχειρήσεων τροφίμων, μεσαζόντων κ.λπ.), μαζί με την ένταση των ελέγχων από τη ΔΥΜΕΑ και την αυστηροποίηση των προστίμων, που εφαρμόζει ο νέος υπουργός Ανάπτυξης, Τ. Θεοδωρικάκος, σε συνδυασμό με τη συνεχιζόμενη αποκλιμάκωση του πληθωρισμού, εκτιμάται πως θα φανεί εντονότερα και σύντομα τις μειωμένες τιμές των προϊόντων στα ράφια.

Τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η ΙΕΛΚΑ συνηγορούν προς αυτή την κατεύθυνση, ενώ η αναγνώριση εκ μέρους της Ευρωπαίας επιτρόπου του ζητήματος των Γεωγραφικών Εφοδιαστικών Περιορισμών, που επιτρέπει στις πολυεθνικές να πουλούν όπου θέλουν όσο θέλουν, ως προτεραιότητα της Ε.Ε, για την επόμενη πενταετία, δίνει πρόσθετα εργαλεία στην κυβέρνηση ώστε να αντιμετωπίσει τη μάστιγα της ακρίβειας. Και ταυτοχρόνως δείχνει πόσο επιπόλαιος ήταν ο χλευασμός της πρωτοβουλίας του πρωθυπουργού -όταν έθεσε το θέμα των πολυεθνικών σε ευρωπαϊκό επίπεδο- από την αντιπολίτευση του μηδενισμού.

ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΕΝΟ ΤΟΠΙΟ

Σε αδιέξοδο η αντιπολίτευση

Η αντιπολίτευση, στο μεταξύ, παραπέμπει σε βομβαρδισμένο τοπίο και τίποτε δεν δείχνει -τουλάχιστον προς το παρόν- ότι μπορεί να αναγεννηθεί. Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ΠΑΣΟΚ έχουν μπει σε ένα υπαρξιακό πολιτικό αδιέξοδο και αναλίσκονται σε μάχες «αρχηγών» και «στρατών», χάνοντας το δάσος. Η περίφημη ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς συνεχίζει να δείχνει άπιαστο όνειρο και νέες διασπάσεις στα υφιστάμενα κόμματα μοιάζουν πιο πιθανές από νέες συνεργασίες.