Το μοναδικό για τα ελληνικά δεδομένα εγχείρημα αντοχής, βρίσκεται αυτή τα στιγμή σε εξέλιξη στην πίστα των Μεγάρων
Κουρασμένος, ταλαιπωρημένος και βρεγμένος, περισσότερο απ΄όσο θα μπορούσα να αντέξω χωρίς να ξαμολήσω τσουνάμι γκρίνιας και να εξαντλήσω τις ικανότητες μου στην γλωσσοπλασία εφευρίσκοντας νέες κατάρες και βρισιές. Κι όμως, είμαι ευτυχής και γεμάτος! Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, είναι αργά αλλά φοράω επιτέλους στεγνά ρούχα και έχω το αερόθερμο αγκαλιά. Στο σπίτι μου. Άλλοι, επίσης κουρασμένοι και ταλαίπωροι -και εκ πρώτης πιο άτυχοι από εμένα- εξακολουθούν να «γυρνάνε» στην πίστα των Μεγάρων. Μάλιστα, το έχουν ξεκινήσει από το μεσημέρι της Παρασκευής και θα το συνεχίσουν για 24 ώρες. Αν τους ρωτήσετε, ευτυχείς και γεμάτοι, θα δηλώσουν και αυτοί.
Τι κάνει λοιπόν ένα ετερόκλητο σμάρι ανθρώπων να επιδίδεται σε αυτού του είδους τον ιδιότυπο μαζοχισμό; Μυστήριο…
Το 24ωρο αντοχής ξεκίνησε να οργανώνεται όταν ακόμα φορούσαμε κοντομάνικα και μας τσιμπούσαν κουνούπια , ντάλα καλοκαίρι. Θα ήταν άδικο να πω ότι συμμετείχα σε αυτό. Το «κουπί» στην «γαλέρα» το βάρεσαν άλλοι. Αυτό που μπορώ μετά βεβαιότητας να σας πω, είναι ότι μια εκδήλωση σαν αυτή, που συμβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, απαιτεί τρομερή προετοιμασία, κόπο και οργανωτικές ικανότητες, όπως και τόλμη και από τους ανθρώπους που αποφάσισαν να επενδύσουν στην ιδέα. Ήμουν εκεί και τα έζησα, τα εκατομμύρια τηλεφωνήματα, τα μίτινγκ, τα άγχη, τις αγωνιώδεις προσπάθειες για τις απαραίτητες «συνάψεις» που θα επέφεραν συντονισμό.
Ως εκ τούτων, η παρουσία μου το πρωί της Παρασκευής 15/11 στην πίστα των Μεγάρων αποτέλεσε προνόμιο και δώρο, παρά υποχρέωση.
Είδα το όλο πράγμα να στήνεται, εκατοντάδες άτομα να δουλεύουν για αυτό, ο καθένας από το δικό του μετερίζι, τα Μέγαρα από ψηλά, έπρεπε να μοιάζουν με μυρμηγκοφωλιά την άνοιξη. Οδηγοί, συντάκτες, υποστήριξη, χορηγοί, εκπρόσωποι των εταιρειών, φωτογράφοι, μηχανικοί. Τι έκανε όλους αυτούς τους ανθρώπους να παρατήσουν τις δουλειές τους και τα σπίτια τους και να προσέλθουν σε ένα ανοικτό πεδίο υπό την απειλή βροχής; Μυστήριο…
Και ναι, έβρεξε, πολύ και δυνατά κατά διαστήματα, γίναμε μούσκεμα, αλλά η μητέρα φύση όφειλε να εκδηλωθεί πιο δυναμικά για να κάμψει τη θέληση και το πείσμα αυτών των ανθρώπων. Τι είναι λοιπόν πάλι αυτό; Από πού αντλείται αυτή η δύναμη; Πως γίνεται να αντικρίζεις βρεγμένα χαμόγελα όπου και αν κοιτάς όταν το αναμενόμενο δεδομένων των συνθηκών θα ήταν να έχουν βυθιστεί όλοι σε έναν ωκεανό μιζέριας;
Η απάντηση σε αυτή την τελευταία αλλά και στις προηγούμενες ερωτήσεις, είναι μια: το πάθος. Πάθος για τα μηχανοκίνητα, πάθος για αυτό που κάνουν.
Την ώρα που διαβάζετε αυτές τις αράδες, κάποιοι, (υπερ)τροφοδοτούμενοι από αυτό το πάθος, συνεχίζουν να «γυρνάνε» στα Μέγαρα και θα συνεχίσουν να το κάνουν μέχρι τις 2 το μεσημέρι του Σαββάτου 16/11.
Στην πίστα, βρίσκονται δεκάδες άλλοι που υποστηρίζουν την προσπάθεια τους.
Η είσοδος είναι ανοικτή για όλους μέχρι τη λήξη.
Όλες οι ειδήσεις
Δεν φαντάζεστε πόσο καίει ένα φορτηγό ορυχείων, είναι… καταβόθρα!
Οδήγηση και βροχή: Τι πρέπει να προσέχουμε
HWA Mercedes 190E EVO II: Μια restomod τελειότητα!
