Τα εν οίκω μη εν δήμω… – Ελεύθερος Τύπος

Η επανάληψη της δήλωσης του κυβερνητικού εκπροσώπου ότι «αναγνωρίζεται η εκφορά διάφορης γνώμης από τους διατελέσαντες πρωθυπουργούς», ως απάντηση στα, επίσης, επαναλαμβανόμενα αρνητικά σχόλιά τους, έχει όρια που επιβάλλει η αντίστοιχη αναγνώριση του δικαιώματος του εκλεγέντος πρωθυπουργού- με πρωτοφανή ποσοστά αποδοχής από τους πολίτες- να ασκήσει και να εφαρμόσει την πολιτική για την οποία τον ψήφισαν.

Πέρα από το προφανές, υπάρχουν θέματα που έπρεπε να συζητούνται εν οίκω από τους πρώην αρχηγούς με τον Κυριάκο Μητσοτάκη και μη εν δήμω, μέσω ποικίλων εμφανίσεων ή αρνήσεων συμμετοχής σε ορόσημα της ιστορίας του κόμματος. Προσφορά στην – διαλυμένη- αντιπολίτευση.

Θεμιτό οι πρώην να έχουν τις απόψεις τους για τη διαχείριση των εθνικών θεμάτων, αλλά είναι… θεμιτότερο να στήριζαν τον υπεύθυνο πρωθυπουργό στον χειρισμό τους, αντί να συμπλέουν με κορόνες κομματιδίων της Ακρας Δεξιάς, που υποδαυλίζουν τον λαϊκισμό, στο όνομα ενός έωλου πατριωτισμού.

Ο έπαινος της κ. Λατινοπούλου, του κ. Νατσιού ή των ορφανών του Κασιδιάρη επί τη διαγραφή Σαμαρά και το σχόλιο του γενικού γραμματέα του ΚΚΕ «ως προσπάθεια αναμόρφωσης συνολικά του σάπιου αστικού πολιτικού συστήματος» οδηγούν σε σκέψεις: Η συναντίληψη των πρώην πρωθυπουργών της Νέας Δημοκρατίας με τον Κυριάκο Μητσοτάκη δεν είναι υποχρεωτική. Είναι υποχρεωτική η περίσκεψη για το πού μπορεί να οδηγήσουν ακραίες λαϊκιστικές αντιλήψεις στην ταραγμένη γεωγραφική περιοχή μας, με δύο πολέμους, με αποδυναμωμένη την Ευρωπαϊκή Ενωση και με νέα ηγεσία στις ΗΠΑ.

Αν είχε χαραχθεί, από τις δύο προηγούμενες πρωθυπουργίες, εκ διαμέτρου αντίθετη πορεία στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και το Κυπριακό και απέδωσε, έστω και γλίσχρους καρπούς, τότε να ζητηθεί η συνέχειά της. Η ένταση, η διακοπή του διαλόγου, το «δίκαιο του ενός», εν απουσία του Διεθνούς Δικαίου, η απόλυτη στασιμότητα στο Κυπριακό δεν συνιστούν εθνική πολιτική. Είναι εμμονή σε παραδοχές που ο χρόνος κατέλυσε. Ωστόσο, πρόσφορες για εσωτερική εκμετάλλευση και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου. Οι «θερμοκέφαλοι», στους οποίους αναφερόταν ο Ευάγγελος Αβέρωφ, δεν λείπουν. Η εν συνεντεύξει απαίτηση αποπομπής του υπουργού Εξωτερικών αποτελεί προπέτασμα της απαίτησης αποπομπής του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Η Ελλάδα, στην πενταετή διακυβέρνηση Μητσοτάκη, έγινε υπολογίσιμη δύναμη στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Με διμερείς συμφωνίες -ΗΠΑ, Γαλλία, Ισραήλ- ενίσχυσε την άμυνά της. Το ίδιο και με τα εξοπλιστικά της προγράμματα. Με μεγάλες επενδύσεις ενδυναμώνει την οικονομία της. Με συμμάζεμα των οικονομικών της προσπαθεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της καθημερινότητας των πολιτών.

Επιτέλους, ώρα να αντιληφθούν όλοι ότι ο σύγχρονος πατριωτισμός και οι πραγματικοί πατριώτες απαιτούν σταθερότητα στη χώρα και ισχυρή κυβέρνηση να διαπραγματεύεται τα εθνικά της συμφέροντα. Δηλαδή, όσα εγγυάται η πρωθυπουργία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Τα άλλα εκ του πονηρού…