Σινεμά: Είδαμε το «Πάντα Υπάρχει το Αύριο» και… σποϊλάρουμε – Ελεύθερος Τύπος

Αν είχα στα χέρια μου το σενάριο της ταινίας, φαντάζομαι πως η πρώτη σκηνή θα ήταν γραμμένη κάπως έτσι:

Διαβάζοντας τη σκηνή, δεν τη βρίσκω και τόσο αστεία. Στον κινηματογράφο, όμως, γέλασα. Βρίσκω πως αυτή είναι η μεγάλη επιτυχία της ταινίας: πραγματεύεται σοβαρά, δύσκολα θέματα (την ενδοοικογενειακή βία, τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία) με ένα ασύλληπτο, ανακουφιστικό, οξυδερκές χιούμορ που σε κάνει να νιώθεις συμπόνια -ποτέ οίκτο- για την πρωταγωνίστρια Πάολα Κορτελέζι, η οποία υπογράφει με μαεστρία κι ευαισθησία το σκηνοθετικό της ντεμπούτο.

«Νέος» Νεορεαλισμός

Η ταινία είναι ασπρόμαυρη- μια πολύ ταιριαστή, συνειδητή επιλογή. Τιμά την παράδοση του Ιταλικού Νεορεαλισμού που άνθισε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εποχή στην οποία διαδραματίζεται αυτή η μικρή, προσωπική ιστορία που αποτελεί κομμάτι μιας μεγαλύτερης, παγκόσμιας ιστορίας. Πατάει σε μοτίβα του παρελθόντος για να τα αποδομήσει και να δημιουργήσει, έτσι, μια ταινία που ανήκει 100%  στο σήμερα.

Αρκεί να παρατηρήσει κανείς τον ευρηματικό τρόπο που χορογραφείται η πρώτη έντονη σκηνή συζυγικής βίας, ή πώς το απλό μοίρασμα μιας σοκολάτας «τσαλακώνει» και αναδεικνύει την ευαλωτότητα δυο ανθρώπων που αγαπιούνται αλλά δεν μπορούν να είναι μαζί.

Οι ερμηνείες, η κινηματογράφηση, η μουσική (μίξη του παλιού με το νέο, όπως όλα τα στοιχεία της ταινίας), τα πάντα είναι φρέσκα και ρηξικέλευθα, τίποτα δε μυρίζει ναφθαλίνη.

Η μεγαλύτερη ανατροπή, όμως, είναι το φινάλε. Άλλη ταινία νόμιζα πως έβλεπα, άλλη ταινία ήταν. Κι όμως, στη δεύτερη θέαση, όλα τα στοιχεία ήταν εκεί, προσεκτικά τοποθετημένα από την αρχή. Πρόκειται για μια μεγάλη ιστορία αγάπης… απλώς όχι αυτή μας έχουν μάθει να περιμένουμε.

Από γυναίκα, σε γυναίκα 

Ποτέ δε μου άρεσε ο όρος “γυναικεία/ φεμινιστική ταινία”, μάλλον γιατί πάντα θεωρούσα πως αυτές τις ταινίες πρέπει να τις βλέπουν πρωτίστως οι άνδρες, προς επιμόρφωση για τα δεινά της πατριαρχίας. Το “Πάντα Υπάρχει το Αύριο” θα μπορούσε να τοποθετηθεί στην κατηγορία της γυναικείας ενδυνάμωσης, αλλά είναι, κατά τη γνώμη μου, μια ταινία που μας αφορά όλους.

Η Ντέλια, μια συστηματικά παραμελημένη και κακοποιημένη γυναίκα, λαμβάνει ένα μυστηριώδες γράμμα που της δίνει το θάρρος να σπάσει την αλυσίδα του διαγενεακού τραύματος και να χαράξει ένα διαφορετικό δρόμο για χάρη της κόρης της. Να αποκτήσει και ακούσει, επιτέλους, τη δική της φωνή. Μαζί με όλες τις γυναίκες της μεταπολεμικής Ιταλίας.

Porca miseria, φτώχεια κατατρεγμένη, όπως θα λέγαμε στην παρόμοια, γειτονική Ελλάδα… Αλλά και πόσο γέλιο, πόση φιλία, πόσα όνειρα, πόση ελπίδα χωράνε στις χαραμάδες της ζωής, όταν έχεις φτάσει στον πάτο του βαρελιού και η μόνη πιθανή διέξοδος είναι προς τα πάνω;

INFO:   “Πάντα Υπάρχει το Αύριο”, σε σκηνοθεσία Πάολας Κορτελέζι, από 11 Ιουλίου στους κινηματογράφους.