Ο Αλέξανδρος Αβρανάς στον ΕΤ: Ο σκηνοθέτης της ταινίας «Quiet Life» αναφέρεται στο μεγάλο ζήτημα των ανήλικων προσφύγων

Ο «Ε.Τ.» συνάντησε τον Αλέξανδρο Αβρανά στο πρόσφατο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με αφορμή τη νέα διεθνή ταινία του, που επικεντρώνει στο ακανθώδες ζήτημα των προσφύγων και ιδιαίτερα των παιδιών των οικογενειών που έχουν υποχρεωθεί να εγκαταλείψουν τους τόπους τους για ένα καλύτερο αύριο.

Πώς προέκυψε η ιδέα για την ταινία;

Οταν άκουσα για το «σύνδρομο παραίτησης» δεν μπορούσα να πιστέψω ότι συμβαίνει αυτό το πράγμα. Μου θύμισε την «Ωραία Κοιμωμένη», αλλά με όχι και τόσο αίσιο τέλος, αν και στο φινάλε της ταινίας υπάρχει ένα φως στο τούνελ. Βέβαια, στη ζωή των προσφύγων τι να λέει ένα φως στο τούνελ; Θεώρησα ότι είναι μια πολύ ωραία αλληγορία πάνω στο τι τελικά αφήνουμε στα παιδιά μας ως κοινωνία. Αυτό ήταν το έναυσμα.

Πώς δουλέψατε με τα παιδιά;

Για τα παιδιά ψάξαμε ενάμιση χρόνο. Η ταινία έγινε αφού ξεκίνησε ο πόλεμος στην Ουκρανία. Εκανα πάρα πολύ καιρό κάστινγκ μέχρι να τα βρω, ψάξαμε σε τέσσερις χώρες εκτός Ρωσίας, όλοι οι ηθοποιοί της ταινίας είναι εκτός Ρωσίας. Είμαστε ενάντια στον πόλεμο, με τον τρόπο μας. Οταν έγινε η επιλογή είχαμε 80 παιδιά και μετά έκανα ένα workshop για πέντε ημέρες και τελικά κατέληξα σε οκτώ παιδιά, δύο εκ των οποίων βλέπουμε στην ταινία.

Οταν δουλεύεις με παιδιά για μια ταινία υπάρχει πάντα και το μοντάζ, ενώ στη συγκεκριμένη περίπτωση βοήθησαν πολύ οι ηθοποιοί, γιατί εγώ δεν μιλάω ρωσικά. Υπήρχε πάντα μεταφραστής δίπλα μας και τα παιδιά μιλάνε λίγα αγγλικά. Ομως, ειδικά η μικρή έφερε από την αρχή τον κόσμο που χρειαζόμουν για την ταινία, ενώ η μεγάλη είχε μια ζωντάνια και μια εσωστρέφεια ταυτόχρονα που ήταν πολύ συγκινητικές. Εχουμε και τη μεγάλη σκηνή της ανάκρισης που το παιδί είχε πολύ άγχος, αλλά τελικά καταφέραμε να πάρουμε τη σκηνή.

Σας απασχολεί γενικά το παιδί στις ταινίες σας.

Περισσότερο με αφορά το τι κάνουμε εμείς για να καταστρέψουμε τον κόσμο των παιδιών, παρά τα ίδια τα παιδιά. Νιώθω ένα αίσθημα ευθύνης απέναντί τους. Τα παιδιά δεν φέρουν ευθύνη για τον κόσμο που αλλάζει, αλλά πάντα καλούνται να σώσουν την κατάσταση.

Πώς σας φαίνεται το τοπίο στη χώρα μας στα κινηματογραφικά;

Η Ελλάδα και οι Ελληνες σκηνοθέτες υπάρχουν στον χάρτη, πλέον δεν κάνουμε μόνοι μας τις ταινίες όπως κάποτε, όλοι έχουν συμπαραγωγή και υπάρχει υποστήριξη. Ομως και πάλι τα χρήματα που έχεις στη διάθεσή σου για να φτιάξεις μια ταινία είναι λίγα. Δεν είσαι ανταγωνιστικός έξω με 1 ή 2 εκατομμύρια ευρώ προϋπολογισμό. Μπορεί να το κάνεις μία φορά και να πετύχει, αλλά δεύτερη; Δεν νομίζω.

Πέρασαν δέκα χρόνια από την επιτυχία του «Miss Violence». Τι συναισθήματα σας δημιουργεί αυτό;

Δέκα χρόνια μετά το «Miss Violence» ξέρω ότι παραμένω ίδιος, αυτό που θέλω να κάνω θα το κάνω, αυτό που θέλω να πω θα το πω. Το σινεμά αλλάζει, όχι πάντα προς το καλύτερο, έχει γίνει πιο εμπορικό και η εποχή μας έχει γίνει πιο δύσκολη για να αντέχει καίρια ζητήματα και προβληματισμούς. Δεν ξέρω αν η «Miss Violence» έβγαινε τώρα θα είχε την ίδια τύχη έτσι όπως είναι το σινεμά σήμερα. Θεωρώ ότι ήμουν και παραμένω ειλικρινής με αυτό που κάνω, που είναι ένα ουμανιστικό σινεμά.

Υπάρχει, τελικά, φως στο τούνελ για τον άνθρωπο;

Θέλω να ελπίζω, αυτό λέει η ταινία. Αν χαθεί η ελπίδα, δεν μένει τίποτα πια. Η ταινία μιλάει για τρυφερότητα και αγάπη και το τελευταίο κομμάτι έχει μια αναρχία, που λέει ότι εκτός συστήματος τα πράγματα λειτουργούν καλύτερα. Φτιάξαμε ένα σύστημα για να μας υπηρετεί, αλλά τελικά το υπηρετούμε.

Ειδήσεις σήμερα

Δέσποινα Μοιραράκη: To πρόβλημα υγείας που την ταλαιπώρησε – «Θα μπορούσα να το είχα προλάβει…» [βίντεο]

Σύνταξη – Όρια ηλικίας: Αυτοί μπορούν να αποχωρήσουν από τα 58,5 έτη [πίνακες]

Τραγωδία στη Θεσσαλονίκη: Πέθανε 10χρονος μπροστά στη μητέρα του [βίντεο]