Μίνως Ευσταθιάδης στον ΕΤ: «Εχω δυσανεξία στο άσπρο-μαύρο» – Ελεύθερος Τύπος

Μέσα από μια καθηλωτική αφήγηση, ο συγγραφέας ξετυλίγει έναν ισχυρό ιστό εγκλήματος, που συνδέει φαινομενικά άσχετα γεγονότα και ανατρέπει την αντίληψή μας για τη δικαιοσύνη, την αλήθεια και την ενοχή. Το βιβλίο καθηλώνει τον αναγνώστη με τη βαθιά ψυχογραφική του διάσταση, την ένταση της πλοκής και της ατμόσφαιρας, προσφέροντας μια συναρπαστική εμπειρία που ξεπερνά τα όρια του θρίλερ.

-Στο βιβλίο σας, ο Φρέντερικ Τάλας, ο κατάδικος, γίνεται αφηγητής της ιστορίας, ενώ ο συγγραφέας αναλαμβάνει τον ρόλο του ερευνητή. Πώς αναπτύξατε αυτή τη σχέση μεταξύ συγγραφέα και αφηγητή;

Από τη στιγμή που αποφάσισα να γράψω την πραγματική ιστορία ενός ανθρώπου που βρίσκεται εν ζωή, έπρεπε να δώσω τον πρώτο λόγο σε εκείνον. Υπήρχε βέβαια κι ένας επιπλέον λόγος, πολύ ιδιαίτερος: Βρισκόταν στη φυλακή, καταδικασμένος σε ισόβια. Οι δυνατότητές του να μιλήσει δημοσίως ήταν πλέον ελάχιστες.

Στην αρχή το δυσκολότερο ήταν να δημιουργηθεί μια σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ μας. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, αυτό έγινε αυτομάτως. Συναντηθήκαμε και αμέσως άρχισε να μου φέρεται σαν να γνωριζόμαστε χρόνια. Δεν κράτησε απόσταση, δεν αρνήθηκε να απαντήσει σε τίποτα – όσο άβολες κι αν ήταν οι ερωτήσεις μου.

Υπήρξε όμως και μια άλλη στιγμή. Εναν χρόνο μετά την επίσκεψή μου στη φυλακή, οι γερμανικές αρχές αποφάσισαν να τον κλείσουν στην απομόνωση – και μάλιστα χωρίς καμία σαφή αιτιολογία. Ηταν ένα πολύ ισχυρό σοκ για τον ίδιο. Από κει έστειλε ένα γράμμα που απευθυνόταν σε μένα. Οταν το έλαβα και διάβασα το όνομα του αποστολέα, κοκάλωσα. Μεγάλο βάρος αλλά και τιμή ταυτόχρονα. Μου έγραφε ένας άνθρωπος αποκλεισμένος απ’ όλους και απ’ όλα.

-Η ιστορία του βιβλίου συνδυάζει δύο διαφορετικές εγκληματικές υποθέσεις, μία από το 1981 και μία από το 2006, με αποτέλεσμα να διαβάζουμε ένα συγκλονιστικό θρίλερ. Πώς συνδέσατε αυτά τα δύο γεγονότα;

Εξαιτίας του μεγάλου χρονικού διαστήματος που χωρίζει τα δύο εγκλήματα (25 χρόνια), η σύνδεση έγινε μ’ έναν σχεδόν απίστευτο τρόπο. Δεν θα μπορούσε να είναι δική μου επιλογή, δεν θα τολμούσα ούτε καν να φανταστώ κάτι τέτοιο. Υπάρχει ένα συγκεκριμένο στοιχείο, κάτι πολύ απτό που τελικά ενώνει τις δύο διαφορετικές υποθέσεις. Μοιάζει με την πιο ανεξίτηλη ανθρώπινη σφραγίδα.

-Η συνάντηση του συγγραφέα με τον κατάδικο στη φυλακή είναι το σημείο εκκίνησης για την αποκάλυψη της υπόθεσης. Πώς επηρεάστηκε η γραφή σας; 

Η επίσκεψή μου στη φυλακή υψίστης ασφαλείας στη Βαυαρία διήρκεσε μόνο έξι ώρες, τόσες όριζε η άδεια που μου χορήγησαν οι γερμανικές αρχές. Ακόμα και τώρα όμως έχω την εντύπωση πως έμεινα εκεί μέσα για πολύ περισσότερο. Οχι με κάποιον τρομακτικό, αλλά μ’ έναν αποκαλυπτικό τρόπο. Τα πάντα επηρεάστηκαν από αυτό: η προσέγγισή μου, οι επαφές μου με όλους όσους συνάντησα μετέπειτα, τα συναισθήματα και οι σκέψεις μου, και φυσικά ο τρόπος που έγραψα.

-Η γραφή σας συχνά εστιάζει στην ένταση και την αμφισημία. Πώς χειρίζεστε την έννοια της αλήθειας στο βιβλίο και σε ποιον βαθμό πιστεύετε ότι η αλήθεια μπορεί να είναι υποκειμενική, ακόμα και στην έρευνα ενός εγκλήματος; 

Μάλλον οφείλεται στον τρόπο που βλέπω τον κόσμο: με μια δυσανεξία στο άσπρο- μαύρο. Τις περισσότερες φορές τα βαριέμαι πολύ γρήγορα τα δίπολα, λες και πρέπει να διαλέξω ποδοσφαιρική ομάδα. Οι αποχρώσεις κρύβουν ένα άλλο ενδιαφέρον και φυσικά συνθέτουν τους πιο αυθεντικούς πίνακες. Να πω την αλήθεια, αποφεύγω τους ανθρώπους που υποστηρίζουν ότι γνωρίζουν την αλήθεια – όποια κι αν είναι αυτή. Εξάλλου, η λογοτεχνία και η τέχνη γενικότερα (τουλάχιστον τα είδη που αρέσουν σε μένα) γεννιούνται και ανθίζουν μέσα στην αμφιβολία. Οσο γίνεται μακρύτερα από τους φράχτες των βεβαιοτήτων.

Πώς αισθανθήκατε όταν αποκαλύψατε στους αναγνώστες την πραγματική σύνδεση μεταξύ της εξαφάνισης του κοριτσιού και της δολοφονίας της γυναίκας στο Μόναχο;

Προσπαθώ να μη σκέφτομαι τις αντιδράσεις των αναγνωστών. Αν θέλεις να προκαλέσεις συγκεκριμένα συναισθήματα, συχνά θα πέσεις σε παγίδες και κοινοτοπίες. Γιατί πρέπει, για παράδειγμα, να τρομάξεις ή να εντυπωσιάσεις οποιονδήποτε; Ο σκοπός μου ήταν να πω μια ιστορία με τον δικό μου τρόπο. Και ταυτόχρονα να μην την προδώσω. Αυτό ένιωθα πως ήταν το δικό μου χρέος.

Ιnfo: «Σου γράφω από την κοιλιά του κτήνους», εκδόσεις Μεταίχμιο