Η συντήρηση ως έξοδος από έναν φαύλο κύκλο – Ελεύθερος Τύπος

Επίσης οι Αμερικανοί λένε ότι επόμενος εκατομμυριούχος θα είναι αυτός που θα ανακαλύψει καλύτερη ποντικοπαγίδα. Εκείνος που θα δώσει στον κόσμο αυτό που χρειάζεται. Ακόμα καλύτερα, εκείνος που θα το έχει έτοιμο, πριν ακόμα ο κόσμος καταλάβει ότι το χρειάζεται. Στην ελληνική πολιτική εκείνο που ακόμα δεν έχει καταλάβει ούτε ο κόσμος ότι θα χρειαστεί είναι ο συντηρητισμός. Οχι η αντίδραση, που σημαίνει άρνηση κάθε αλλαγής, αλλά η συντήρηση. Η συντήρηση των ηθών και των εθίμων, του τρόπου ζωής, όσο μπορεί να γίνει, με τις αλλαγές να γίνονται όχι επειδή έτσι κάνουν στην Ευρώπη, αλλά επειδή είναι αναγκαίες.

Η Ν.Δ. στην επιστροφή της στην εξουσία είχε με άλλα να ασχοληθεί. Αφήνοντας το πολιτιστικό στους ποταμίσιους που ανάμεσα στον δικαιωματισμό και την πραγματικότητα επιλέγουν από θέμα αρχής τον πρώτο. Εστω και αν ο δικαιωματισμός θέλει να φωνάζει Τζέλα, αλλά η «Τζέλα» έχει μισό κιλό μουστάκι.

Προχωρώντας στη δεύτερη τετραετία, η Ν.Δ. ψάχνεται και ιδεολογικά στην ύπαρξή της. Ακόμα και νέοι πολιτικοί καταλαβαίνουν ότι στον αγώνα για την ομαλοποίηση του κράτους του ΣΥΡΙΖΑ παραμελήθηκε το κομμάτι των συντηρητικών της ψηφοφόρων. Χωρίς ενοχές μάλιστα, αφού το Μαξίμου μόνο συντηρητικό δεν είναι. Με το ερώτημα να προκύπτει. Μπορεί η Ν.Δ. να γίνει το συντηρητικό κόμμα της Ελλάδας, σε μια εποχή που η υπόλοιπη Ευρώπη γίνεται όλο και περισσότερο συντηρητική; Αλλο βέβαια αν αυτό παρουσιάζεται από τα ελληνικά Μέσα σαν μαύρη αντίδραση. Θέση που έρχεται από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Οταν αποκαλύφθηκε ότι στην Ελλάδα το 99% των Ελλήνων αντιχουντικών ήταν αντιχουντικό. Των Ελλήνων που εκχώρησαν την έκδοση του αριστερού πιστοποιητικού κοινωνικών φρονημάτων στα κόμματα της αριστεράς και μπορούσαν να συνεχίσουν ήσυχοι τη ζωή τους, φτάνει να δηλώνουν αριστεροί και να ξεφωνίζουν τον Σάββα Κωνσταντόπουλο στις προεκλογικές του συγκεντρώσεις.

Αφού το ό,τι δηλώσεις είσαι δεν μπορούσαν παρά να ακολουθήσουν και τα κόμματα. Η Ελλάδα είχε μόνο σοσιαλιστικά και ακροκεντρώα κόμματα. Και το ΚΚΕ, που έπρεπε αμφότερα να λένε ότι τιμάνε τους αγώνες του, σαν να ήταν η Μονή Εσφιγμένου και να προσκυνούνε την αγιοσύνη της.

Καιρός να ξεφύγουμε από τον φαύλο κύκλο της μεταπολίτευσης. Ενα παραδοσιακό κόμμα, όπως η Ν.Δ., να δηλώσει συντηρητικό, απαλλάσσοντας τον όρο από το όνειδος που η μεταπολίτευση του έχει δώσει.

Η επιστροφή του δημάρχου, εγγύηση για τα σκουπίδια

Το επόμενο έργο του Χάρη Δούκα πρέπει να είναι το άγαλμα της Αγνωστης Οδοκαθαρίστριας, σαν τα αγάλματα των εργατών του Μάο. Για ένα επάγγελμα που δεν θα είναι η πρώτη φορά που τιμάται. Τιμήθηκε με τις καθαρίστριες με τα κόκκινα γάντια το 2014, που είχαν διοργανώσει συναυλία στο Σύνταγμα. Συμμετείχε και η Χάρις Αλεξίου. Αργότερα το μετάνιωσε, αφού, όπως είπε, δεν είχε καταλάβει ότι ήταν κομματική εκδήλωση. Κάτι προφανές, αφού στη συναυλία ήταν η Δούρου, η Ζωή, ο Σταθάκης, η Θεανώ Φωτίου και τη διοργάνωνε «Το Κόκκινο». Αλλά από πλευράς Αλεξίου, ειλικρινές. Εκτός του ότι δεν ασχολείται με την πολιτική, το 2016, που το είπε, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στα ντουζένια του και οι καλλιτέχνες σπρωχνόντουσαν για να βολευτούν.

Το άγαλμα της οδοκαθαρίστριας πρέπει να γίνει. Αν δεν υπάρχουν λεφτά για καινούργιο, ο Δούκας ας μεταποιήσει ένα παλιό. Ας πούμε, τον Κολοκοτρώνη. Εκείνο το τεντωμένο χέρι, δηλαδή, τι δείχνει; Το μπαρ, το Galaxy, στη στοά. Αν του βάλεις όμως μια σκούπα στο χέρι, το άγαλμα αποκτάει άλλο νόημα. Τι θα δείχνει; Τα σκουπίδια στο πεζοδρόμιο, που η επιστροφή του δημάρχου στα καθήκοντά του εγγυάται ότι μονίμως θα υπάρχουν.

ΕΦΑΓΑΝ ΠΟΡΤΑ ΤΑ ΤΑΛΕΝΤΑ

Πώς λένε στο ποδόσφαιρο ότι στην Ελλάδα δεν στηρίζουμε τα νέα ταλέντα; Το ίδιο και στην πολιτική. Μέσα σε ένα μήνα δύο παιχτρόνια, που εντυπωσίασαν το πανελλήνιο με τις εμφανίσεις τους, ο Στέφανος Κασσελάκης και ο Χάρης Δούκας, είδαν να τους κόβουν τα φτερά και τα όνειρά τους, ότι μια μέρα θα μπουν στο Μαξίμου, να συντρίβονται ανελέητα. Ο Στέφανος το σκέφτεται να φτιάξει το δικό του κόμμα. Ο Χάρης όμως επιστρέφει στον Δήμο της Αθήνας, κάτι που μπορεί να χαρακτηριστεί πλήγμα στην τοπική αυτοδιοίκηση.

Το ίδιο όμως και για την κυβέρνηση. Ο Καβάφης στους Βαρβάρους το είχε πει ωραία. «Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους; Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις». Ενα χρόνο η κυβέρνηση είχε βολευτεί με τον Κασσελάκη. Τον οποίο μια χαρά θα τον είχε αντικαταστήσει ο Δούκας, που αν είχε βγει πρόεδρος λόγω συμμαχιών, θα έκανε το ΠΑΣΟΚ μια νέα έκδοση του ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα η κυβέρνηση θα πρέπει να βολευτεί με τον Πολάκη, που ό,τι και να πει αποκλείεται να μην το ξανάπε και με τον Νίκο Ανδρουλάκη που μοιάζει με ψάλτη που διαβάζει το κατά Ανδρέα Ευαγγέλιο. Βολικοί αντίπαλοι. Για την κυβέρνηση, όμως, το επόμενο διάστημα αντίπαλος θα είναι η καθημερινότητα. Ο δυσκολότερος όλων.