Γιώργος Γιώτσας στον ΕΤ: Να στεκόμαστε με αγάπη δίπλα σε όσους μας έχουν ανάγκη – Ελεύθερος Τύπος

«Το ξεχωριστό παιδί» το έχετε αφιερώσει σε κάθε Ζέτα, Νικόλα, Αρτε και Ηλία του κόσμου μας… Πόσο μαζί είμαστε με αυτά τα παιδιά; Εχουμε τη δύναμη να τα κάνουμε να μην αισθάνονται μόνα και πόσο αυτό είναι εφικτό;

«Το ξεχωριστό παιδί» χαρακτηρίστηκε ως «πολυδιάστατο βιβλίο με πολυπρισματικές ταυτότητες», κάτι που με βρίσκει σύμφωνο, καθώς κάθε Ζέτα, Νικόλας, Αρτε και Ηλίας του κόσμου μας έχει μια διαφορετική ανηφόρα στη ζωή του και κοινή πορεία σε κάποια σημεία της ζωής αυτής. Ολοι οι άνθρωποι που έχουμε τη δύναμη να σταθούμε δίπλα σε κάποιους πιο αδύναμους από εμάς (αδύναμους είτε λόγω της τυφλής ζαριάς της τύχης είτε λόγω της περιθωριοποίησης κοινωνικών συνόλων, ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο που δεν είναι υπευθυνότητά τους), όχι απλά είναι εφικτό να το κάνουμε, αλλά και το οφείλουμε ως άνθρωποι με ενσυναίσθηση, που νοιάζονται για να αλλάξει έστω και λίγο προς το καλύτερο ο κόσμος στον οποίο ζούμε. Για αυτό και το βιβλίο ξεκινάει με την αφιέρωση σε κάθε άνθρωπο που βιώνει τα προβλήματα και τους προβληματισμούς που ζουν οι ήρωες στο «Ξεχωριστό παιδί».

Πώς καταφέρατε να συνδυάσετε σ’ αυτό το βιβλίο τον μαγικό ρεαλισμό με κάτι πιο ερωτικό; Σας είχαμε συνηθίσει σε διαφορετική θεματολογία. Ποιο το έναυσμα της νέας διαδρομής;

Ως πατέρας παιδιού στο φάσμα του αυτισμού, αλλά ταυτόχρονα και ως έμπειρος συγγραφέας, η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετώπισα ήταν να αποστασιοποιηθώ από την ιστορία, αλλά ταυτόχρονα να παρουσιάσω όλα όσα βιώνουμε καθημερινά εμείς και αρκετές οικογένειες με παιδιά ΑμεΑ στο φάσμα. Ηταν αρκετά δύσκολο και γεμάτο ρίσκο. Εν τέλει πέτυχα πιστεύω έναν συνδυασμό, καθώς το βιβλίο έχει πολλά βιωματικά στοιχεία, ενώ ταυτόχρονα ο ήρωας -ο Ηλίας- είναι ένας «κόντρα ρόλος» σε εμένα. Και εκεί ανακαλύπτουμε τη μαγεία της δημιουργίας: Οχι στο δρόμο που πήρες, αλλά στο δρόμο που δεν πήρες. Στο «τι θα γινόταν αν». Ο μαγικός ρεαλισμός και ο έντονος ερωτισμός στα οποία βουτάμε στο «Ξεχωριστό παιδί» είναι στοιχεία με τα οποία έχω εμπλουτίσει τη γραφή μου αυτά τα 15 χρόνια που ταξιδεύουμε μαζί στο χώρο των αγαπημένων μας βιβλίων, και στη θάλασσα αυτή συμπεριέλαβα τις εικόνες που μου ψιθύρισε η Μούσα όταν έγραφα το μυθιστόρημα. Χαίρομαι που μπόλιασαν τόσο όμορφα μια πολυεπίπεδη ιστορία, που αποτέλεσαν το άναμμα του φιτιλιού για τη γέννηση νέων ιστοριών δίπλα στην κεντρική, και μετασχημάτισαν το βιβλίο σε αυτό που έγινε τελικά.

Το έναυσμα για να ξεκινήσω το «Ξεχωριστό παιδί» -η γραφή του οποίου κράτησε περίπου τρία χρόνια- αποτέλεσε ο βαρύς αυτισμός του γιου μου, ενός υπέροχου παιδιού ΑμεΑ, που είναι μη λεκτικό και πλήρως εξαρτώμενο, αλλά μας δίνει την πιο αγνή αγάπη που έχω δει σε βλέμμα ανθρώπου. Σε μια αγκαλιά μοναδική.

Μπορεί να είστε γονιός, αδελφός, συγγενής ή φίλος ενός ατόμου με αυτισμό. Πότε έχετε τη μοναδική ευκαιρία να βοηθήσετε, να ανοίξετε μικρές χαραμάδες στην ασπίδα που το περιβάλλει; Δύο μαγικές λέξεις, όπως αγάπη και σεβασμός, είναι αρκετές;

Αυτισμός σημαίνει κοινωνικός αποκλεισμός εξαιτίας της έλλειψης ενσυναίσθησης, αγάπης και σεβασμού από την κοινωνία και από τους ανθρώπους σε πολλές περιπτώσεις. Οπως είπε με συγκλονιστικό τρόπο ο Μιχάλης Ντρουμπογιάννης, άνθρωπος ΑμεΑ, στο κανάλι του στο YouΤube, «Mike the fighter», και στο video του για «Το ξεχωριστό παιδί»: «Δεν έχω εγώ το πρόβλημα επειδή είμαι ανάπηρος, η αναπηρία της κοινωνίας είναι το πρόβλημα», στηλιτεύοντας έτσι τις συμπεριφορές αδιαφορίας, απαξίωσης, ακόμα και εχθρικότητας από κοινωνικά σύνολα ή μονάδες. Ναι, η αγάπη και ο σεβασμός, όπως και η ενσυναίσθηση, είναι μαγικές λέξεις, γιατί τις συναντάμε περισσότερο στα παραμύθια παρά στην πραγματική ζωή. Από τον ασυνείδητο που κλείνει τη ράμπα ΑμεΑ με το αυτοκίνητό του ή παρκάρει τη μηχανή του πάνω στο πεζοδρόμιο, κόβοντας τη δυνατότητα διέλευσης ανθρώπου με αμαξίδιο (και γονιών με βρεφικό καρότσι), τον αγενή που θα σε κοιτάξει με αδιάκριτη λαιμαργία ή θα σου κάνει ακόμα και παρατήρηση, όταν το αυτιστικό παιδί σου πάθει κρίση, έως μια κοινωνία αποδοχής και ενσυναίσθησης έχουμε μεγάλο και καθημερινό αγώνα. Για όλους εσάς που είστε άνθρωποι, οι μαγικές λέξεις είναι στ’ αλήθεια δύo: «Είμαι εδώ». Για να συνδράμουμε εκεί που μπορούμε όσους έχουν ανάγκη. Και να το κάνουμε με αγάπη, αξιοπρέπεια, σεβασμό.

Γιατί όλοι μιλούν για την τελευταία σκηνή του βιβλίου σας; Σας αρέσουν τα δύσκολα;

«Ακόμα κλαίω όποτε τη φέρνω στον νου μου», έγραψε, για την τελευταία αυτή σκηνή, ο Πάνος Τουρλής και στη φράση αυτή συνοψίζονται τα περισσότερα μηνύματα που έχω δεχθεί από αναγνώστες, κριτικούς και συναδέλφους για το φινάλε του μυθιστορήματος «Το ξεχωριστό παιδί». Μου αρέσουν τα δύσκολα, πάντα μου άρεσαν, και αυτό απέδειξα παντού με τη λογοτεχνική μου στροφή το 2020 με το βιβλίο κοινωνικού τρόμου «Το κουτί» (εκδ. BELL), ένα τεράστιο ρίσκο ύστερα από τη δεκαετή ασφάλεια της επιτυχημένης μου πορείας στο χώρο του fantasy, ένα ρίσκο που δικαιώθηκε με εκκωφαντικό τρόπο – με πολλά και σημαντικά βραβεία και διακρίσεις (Top-10 βραβεία Public, Athens Voice: Βραβείο καλύτερου βιβλίου της χρονιάς, στα κορυφαία βιβλία πολλών αναγνωστών και βιβλιομάδων), αλλά πάνω από όλα με την αγάπη ενός αναγνωστικού κοινού που μεγάλωσε, βλάστησε, αγκάλιασε το όραμα και την προσπάθειά μου. Η τελευταία σκηνή στο «Ξεχωριστό παιδί», που αποτελεί το επισφράγισμα του συγκλονιστικού αγώνα ενός γονιού για το παιδί του, ήταν από τις πιο δύσκολες σκηνές που έχω μοιραστεί ποτέ με τους αναγνώστες.